Wat plasticvervuiling met je lichaam doet, en wat je eraan kunt doen

Plastic en de duurzame chemicaliën waaruit ze zijn gemaakt, stapelen zich op in onze oceanen, lekken uit in onze akkers en stapelen zich op op stortplaatsen. Plastic zweeft in de lucht en valt uit de lucht. Het komt ook voor in afgelegen, geïsoleerde grotten… dus zelfs als je onder een steen hebt geleefd, kun je reden tot bezorgdheid hebben.

Wat betekent al deze plasticvervuiling voor de gezondheid van mens en planeet? En wat kunnen we eraan doen? Deskundigen van de Universiteit van Californië pakken ons grote plasticprobleem vanuit elke denkbare hoek aan, van scheikunde tot techniek, van beleid tot kunst, van geneeskunde tot oceanografie.

Ze komen terug met belangrijke inzichten voor gekozen functionarissen en gewone Californiërs. En ze ontwikkelen praktische oplossingen voor veel van de gevaren die kunststoffen met zich meebrengen.

Dit is jouw lichaam op plastic

Wetenschappers documenteren al tientallen jaren de milieukosten van plastic, zegt Tracey Woodruff, hoogleraar verloskunde en gynaecologie aan de UC San Francisco. “Hoewel we weten dat kunststoffen vrijwel overal voorkomen waar we kijken, is er eigenlijk niet zoveel onderzoek gedaan naar de manier waarop ze de menselijke gezondheid beïnvloeden”, zegt Woodruff.

Wetgevers in Californië die zich zorgen maakten over deze gevolgen voor de gezondheid, kwamen onlangs naar Woodruff voor advies. Bij gebrek aan veel gegevens over mensen raadpleegde Woodruff onderzoek bij dieren. Bijna twintig wetenschappelijke artikelen later publiceerden zij en haar team van het Program on Reproductive Health and the Environment van UC San Francisco een rapport concluderen dat blootstelling aan kunststoffen de vruchtbaarheid lijkt te verminderen en het risico op kanker verhoogt. Ze merkten ook verbanden op met stofwisselings-, ademhalings- en spijsverteringsstoornissen.

Het onderzoek van Woodruff richtte zich op microplastics, deeltjes kleiner dan ongeveer 5 millimeter. “Ze zijn in wezen onzichtbaar, maar ze zijn overal”, zegt Woodruff.

Deze snippers en scherven schilferen af ​​van borden, kleding, banden en een ontelbaar aantal andere plastic voorwerpen, en volgen vervolgens de zwaartekracht, wind en water in bijna elke omgeving op aarde. Onderweg sijpelen hun chemische resten ons voedsel, water, longen en huid binnen, en van daaruit naar onze ingewanden, bloed, hersenen, placenta’s en kak.

Wetenschappers proberen nog steeds de keten te ontwarren die de blootstelling aan plastic aan kanker verbindt, maar ze hebben een paar belangrijke schakels geïdentificeerd.

Wanneer het immuunsysteem microplastics detecteert, reageert het met een ontsteking, een algemene reactie op vrijwel alles wat het lichaam als lichaamsvreemd herkent. En bepaalde chemicaliën in kunststoffen lijken de enzymen te blokkeren die je lichaam produceert om de celbeschadigende effecten van oxidatie te voorkomen. Oxidatieve stress en chronische ontstekingen worden al lang in verband gebracht met kanker.

Microplastics vervuilen ook het endocriene systeem, dat honderden lichaamsfuncties reguleert, van stemming tot slaap, seks en stofwisseling. Hormonen zijn letterlijk de sleutel tot deze functies: het zijn piepkleine moleculen die rondzweven in je bloed totdat ze de receptor vinden en binden die overeenkomt met hun specifieke vorm, zoals een sleutel die in een slot past.

Veel kunststoffen bevatten een chemische stof die Bisfenol-A of BPA wordt genoemd. BPA-moleculen lijken zo veel op het hormoon oestrogeen en gedragen zich zo dat ze in de oestrogeenreceptoren terecht kunnen komen, net alsof je per ongeluk de verkeerde sleutel in een slot steekt.

BPA kan de cruciale functies die oestrogeen helpt controleren, zoals de puberteit, menstruatie en zwangerschap, niet ontsluiten. Maar BPA blokkeert de binding van oestrogeen aan die receptoren, dus het hormoon kan zijn werk niet doen. Woodroof wijst op onderzoeken die BPA in verband brengen met endometriose, onvruchtbaarheid, astma, obesitas en foetale neurologische ontwikkelingsstoornissen.

Andere plastic chemicaliën veroorzaken problemen voordat de hormonen zelfs maar de kans krijgen om in uw bloedbaan terecht te komen. Ptalaten, een klasse chemicaliën die fabrikanten aan harde kunststoffen toevoegen om ze wat flexibiliteit te geven, verstoren bijvoorbeeld de productie van het hormoon testosteron door het lichaam.

“Er is een toename van testosteron tijdens de ontwikkeling van de foetus. Dat is het signaal dat de ontwikkeling van het mannelijke voortplantingssysteem op gang brengt”, zegt Woodruff. Door de toevoer van testosteron aan mannelijke foetussen te onderbreken, kunnen ftalaten de seksuele ontwikkeling levenslang beïnvloeden.

“Als het kind opgroeit, produceren ze mogelijk minder sperma, of zijn hun sperma mogelijk niet allemaal zo functioneel als ze zouden zijn geweest als ze deze blootstelling als foetus niet hadden gehad”, zegt Woodruff.

Deze bevindingen zijn alarmerend, maar Woodruff wijst erop dat onderzoek op populatieschaal niet noodzakelijkerwijs leidt tot een merkbaar verschil in de gezondheid van de meeste mensen.

“Het is belangrijk om te onthouden dat deze effecten op individueel niveau klein zijn”, zegt Woodruff. Dat betekent dat je biologie de blootstelling aan plastic kan tolereren zonder functieverlies. Of misschien niet. “Mensen die al op het punt stonden om bijvoorbeeld volledig functionerend sperma te krijgen, kunnen door een klein duwtje door deze chemicaliën naar de andere kant afdrijven”, zegt Woodruff.

Een ‘Parijsakkoord’ voor kunststoffen

“De meeste kunststoffen zijn op geen enkele zinvolle manier biologisch afbreekbaar, dus het plastic afval dat de mens heeft gegenereerd kan honderden of zelfs duizenden jaren bij ons blijven”, zei Jenna Jambeck, universitair hoofddocent techniek aan de Universiteit van Georgia, in 2017. Dat jaar werkte Jambeck samen met Roland Geyer, een industrieel ecoloog en professor aan de Universiteit van Santa Barbara, om te onderzoeken wat er van al dat plastic is geworden.

Mensen hebben tussen de jaren vijftig en 2015 meer dan 9 miljard ton plastic op de aarde losgelaten, schat Geyer – genoeg om een ​​gebied zo groot als Argentinië enkeldiep te begraven.

Slechts 9% daarvan is gerecycled en 12% verbrand, waardoor bijna 80% van al het plastic dat ooit is gemaakt in het milieu terechtkomt. En als we in ons huidige tempo plastic blijven maken en weggooien, komt er in 2050 nog eens 4 miljard ton bij.

Dat vooruitzicht is alarmerend genoeg om de aandacht te trekken bij de Verenigde Naties. Het internationale bestuursorgaan is bezig met onderhandelingen over een juridisch bindend mondiaal verdrag, een soort Parijs-akkoorden voor plastic.

Voorafgaand aan de eerste bijeenkomst in Nairobi afgelopen november lanceerden wetenschappers van UC Santa Barbara en UC Berkeley een AI-aangedreven online tool die bevolkingsgroei en economische trends integreert om de toekomst van de plasticproductie, vervuiling en handel te voorspellen. Het is voor onderhandelaars een essentiële informatiebron geweest om te begrijpen welke strategieën het meest waarschijnlijk zullen bijdragen aan het doel om de plasticvervuiling tegen 2040 tot nul terug te brengen.

Sommige veranderingen zijn belangrijker dan andere, concludeerden de onderzoekers. Door fabrikanten te verplichten om voor bepaalde soorten plastic ten minste 30 procent gerecyclede materialen te gebruiken, onnodig plastic voor eenmalig gebruik te elimineren, recycling- en stortcapaciteit op te bouwen en een vergoeding te vragen voor plastic verpakkingen kan het jaarlijkse percentage verkeerd beheerd plastic afval tegen 2050 met 66 procent worden teruggedrongen. .

“Ik was zo blij om wetenschappelijk bewijs te zien dat een sterk verdrag het probleem van plasticafval vrijwel voor altijd zou kunnen beëindigen”, zegt Douglas McCauley, universitair hoofddocent en directeur van het Benioff Ocean Initiative aan de UC Santa Barbara en co-auteur van het onderzoek.

Hoe zou een wereld zonder plastics eruit zien?

Het VN-plasticverdrag wordt geconfronteerd met een aantal enorme obstakels, met name olieproducerende landen, waaronder de Verenigde Staten. “Fossiele brandstoffen worden gebruikt om plastic te maken”, zegt Woodruff, en het is een lucratieve business: oliemaatschappijen “verdienen in sommige gevallen meer geld aan plastic dan aan de verkoop van olie voor energie.”

Anticiperend op het afnemen van de mondiale vraag naar olie naarmate de klimaatcrisis versnelt, wordt van aardolieproducenten verwacht dat zij de plasticproductie zullen opvoeren om de verloren inkomsten goed te maken. “Ze zeggen: ‘Wat gaan we doen met al dat fracken dat we net hebben gedaan? Oh, we zullen er plastic van maken'”, zegt Woodruff. “Dat is letterlijk hun plan.”

Ingenieurs binnen het UC-systeem helpen dit terug te dringen door alternatieven voor conventionele kunststoffen te bedenken.

• Onderzoek van wetenschappers UC San Diego en materiaalwetenschapsbedrijf Algenesis laat zien dat hun plantaardige polymeren in minder dan zeven maanden biologisch afbreekbaar zijn. Het artikel, waarvan de auteurs allemaal professoren, alumni of voormalige onderzoekswetenschappers van UC San Diego zijn, verschijnt in Wetenschappelijke rapporten.
• Cruz Foam begon in een kelderlaboratorium aan UC Santa Cruz, waar mede-oprichter en CEO John Felts, een Ph.D. De toenmalige student maakte zijn eerste partij schuim met behulp van chitine, het taaie, veelzijdige en volledig biologisch afbreekbare materiaal dat in natuurlijke overvloed voorkomt in de schelpen van het zeeleven. Tegenwoordig produceert het bedrijf een piepschuimvervanger die wordt gebruikt voor de scheepvaart.
• Wetenschappers van UC Berkeley heeft een manier bedacht om composteerbare kunststoffen sneller en met minder energie te laten afbreken, waarmee een probleem wordt opgelost dat de kunststofindustrie en milieuactivisten in verwarring heeft gebracht. Ze stopten polyesteretende enzymen in het plastic terwijl het werd gemaakt. Deze enzymen worden beschermd door een eenvoudige polymeerverpakking die voorkomt dat het enzym ontwart en onbruikbaar wordt. Bij blootstelling aan hitte en water legt het enzym zijn polymeermantel af en begint het plastic polymeer in zijn bouwstenen te hakken, zoals melkzuur, dat bodemmicroben in compost kan voeden.
• Lawrence Berkeley National Lab-experts heeft een stam van de E. coli-bacterie ontwikkeld die planten verandert in een plastic polymeer dat oneindig kan worden gerecycled.

Waar moet je je energie op richten?

Woodruff heeft genoeg geleerd over de gezondheidsrisico’s van plastic dat ze haar gewoonten verandert om de blootstelling van haar gezin te verminderen, en probeert de boodschap te verspreiden ver En breed om anderen te helpen hetzelfde te doen.

Maar dat betekent niet dat ze denkt dat de verantwoordelijkheid bij gewone mensen ligt, vooral omdat het voor niemand onmogelijk is om elke mogelijke bron van blootstelling aan plastic te vermijden. Uit onderzoek blijkt dat overheidsverboden of restricties op chemische stoffen vaak werken: nadat een verbod van kracht wordt, neemt de hoeveelheid van die chemische stof in mensen of in het milieu af.

“Ik gaf mijn kinderen melk in plastic flessen toen ze jong waren, en nu denk ik: ‘Oh nee'”, zegt ze. “Maar eigenlijk is het niet mijn schuld, en het is ook niet jouw schuld. De overheid zou ervoor moeten zorgen dat ik niet al deze giftige chemicaliën in mijn huis heb.”