Sha’Carri Richardson, op jacht naar een Olympische erfenis, heeft er thuis al een gemaakt

DALLAS — Het is midden juni en op woensdag net voor elf uur ‘s ochtends. De baan en het binnenveld van de David W. Carter High School zijn bruisend. De lucht is overwegend helder en blauwer dan de tong van een tiener na een Jolly Rancher. De hitte van Texas is al zinderend, alsof de zon uit het oosten opkomt en net ten zuiden van de I-20 blijft hangen. Het was heet genoeg om de huid te bedekken met zweet. Om de paardenbloemen op het dorre grasveld aan de overkant van de straat uit te drogen. Om zich af te vragen of Willis Carrier een Nobelprijs verdiende voor zijn uitvinding uit 1902 van de moderne airconditioner.

Maar het is niet eens te warm voor Kennedy Jackson-Miles, een 14-jarige wiens vingers gespreid zijn over het rubberachtige oppervlak van de baan, haar voeten tegen metalen blokken gedrukt. Ze is een sprinter die naar de middelbare school gaat en een wonderkind voor de zomerbaanclub Cedar Hill Blaze. Het is duidelijk te zien als ze uit de blokken explodeert, na ongeveer 10 meter gas geeft en dan terugkeert om het opnieuw te doen. Haar T-shirt is doorweekt. Haar voorhoofd glinstert. Haar beugels glinsteren, omdat ze lacht.

“In 2028 doe ik mee aan de Olympische Spelen”, zei ze tijdens een pauze na haar zoveelste vertegenwoordiger uit de blokken. “Omdat ik er de mentaliteit voor heb en ik het in mijn toekomst zie.”

Klinkt fantastisch, het voorspellen van een Olympisch debuut op 18-jarige leeftijd. En dan zie je de blik in de ogen van coach Marcus Stokes als hij zegt dat ze in 2028 in Los Angeles zal zijn. En dan spuugt ze haar verjaardag alsof ze opschept over de recentheid ervan – “Vierde maart tweeduizendtien” – en om je eraan te herinneren dat 14-jarigen tijdens hun zomervakantie geen uren werk in deze oven in Texas kiezen, tenzij ze anders gebouwd zijn. En dan herinner je je wie haar op deze reis voorging.

Op hetzelfde circuit, op dezelfde school, in dezelfde hitte, deed Sha’Carri Richardson hetzelfde werk. Ze staat op het punt haar Olympische debuut te maken en zich te kwalificeren voor de 100 meter in Parijs, met een kans om haar plek als nationale legende en een van de grote gezichten van de Amerikaanse atletiek veilig te stellen.

“Er bestaat geen twijfel over wie de beste is die ooit uit Dallas is voortgekomen”, zegt Robert DeHorney, een ervaren coach in de regio die de functie van hoofdcoach van cross country en atletiek op de Hillcrest High School in Noord-Dallas overneemt.

‘En het is Sha’Carri Richardson. … Ze was vanaf het begin licht-uit. Deze baby was snel toen ze uit de verdomde baarmoeder kwam.

Maar Richardson was in de eerste plaats het gezicht van een regio en cultuur, en is dat nog steeds. De trots van Dallas. De macht van Noord-Texas. De ambassadeur van een lokale gemeenschap vol talent.

Lange tijd was het undercover, verborgen achter het wangedrocht van het Texaanse voetbal. Maar Michael Johnson, van Oak Cliff, zette in 1996 met zijn heldendaden de atletiekcultuur in de schijnwerpers. In heel Noord-Texas waren er mensen die beweerden zijn neef te zijn.

“Toch”, zei Johnson tijdens een interview op Hayward Field in Eugene, Oregon, “ik heb neven die ik niet eens ken.”

Johnson werd een legende met zijn prestaties aller tijden op de Olympische Spelen van 1996 en won goud op de 200 en 400 meter races. Maar volgens de lokale bevolking was hij geen wonderkind tijdens zijn Skyline High School-dagen. Hij was een laatbloeier die tot bloei kwam bij Baylor, waar hij vijf NCAA-kampioenschappen won en de reputatie van de Bears als ‘Quarter Mile U’ hielp vestigen.

Johnsons heldendaden wierpen echter licht op een juweel van een cultuur. Niets overtreft de Friday Night Lights, maar de sprintscene in Dallas is er een van hartstocht, enorm talent en een sterke gemeenschap – vooral in navolging van Johnson, de eerste uit de regio die groot is geworden in de sport.

“Er worden in het hele land geweldige atleten gemaakt”, zei Johnson. “Overal zijn bijzondere plekken. Maar Dallas is speciaal voor mij. Het is thuis.”

Nu, 28 jaar nadat Johnson de atletiekbaan van Noord-Texas op de internationale kaart heeft gezet, draagt ​​Richardson, eveneens uit het Oak Cliff-gebied van Dallas, de geest van haar regio met zich mee. Ze heeft het naar nieuwe hoogten gebracht, vooral voor vrouwelijke sprinters.

Nadat ze al een episch wereldkampioenschap heeft behaald, begint ze aan haar debuut Olympische Spelen in Parijs met haar huis, haar cultuur, op haar rug.

In Richardson schuilt het pure talent dat doet denken aan Roy Martin. Ze noemden hem ‘Robot’ vanwege zijn mechanische loopstijl, maar hij is een van de beste sprinters op de middelbare school ooit. Rechtstreeks uit Roosevelt High. Zijn sprint van 20,13 seconden op de 200 meter in 1985 is nog steeds het nationale record op de middelbare school.

In Richardson schuilt de competitieve geest van Marlon Cannon en Derrick Cunningham. Beroemde rivalen op de 400 meter wier gevechten tegen elkaar de stad verlichtten. Beide lokale supersterren, Cannon uit South Oak Cliff en Cunningham uit Carter High, zouden het Sprague Stadium laten bruisen van opwinding.

In Richardson zit de kracht van Henry Neal, de 1,80 meter lange sprinter van 177 pond uit Greenville High, die als senior in 1990 de 100 meter liep in 10,15 bij de staatskampioenschappen, een nationaal record op de middelbare school dat stand hield tot 2019.

In Richardson zit het showmanschap van Michael Johnson. Het vermogen om niet alleen momenten te ontmoeten, maar er ook goed uit te zien terwijl je dat doet. Hij ging naar de Spelen van Atlanta als de onbetaalbare favoriet en illustreerde zijn verwachtingen met een gouden oorbel, een gouden Cubaanse schakelketting en zijn nu iconische gouden Nike-spikes.

Richardson is de inspiratiebron van de Texas Relays, het baanbrekende evenement in de staat. Het middelbareschoolgedeelte wordt gehouden aan de Universiteit van Texas en is de plek waar kinderen hun grote dromen op het spel zetten. Voor volle stadions, met hun buurten achter zich, stellen ze zichzelf op de proef met de beste van de staat. En Dallas komt altijd opdagen.

“Zo druk je je stempel”, zegt Vance Johnson, presentator van de Texas Track Dads-podcast en, belangrijker nog, vader van sprinter Aliyah Johnson, verbonden aan de Universiteit van Indiana.

“Ik vertel iedereen hetzelfde als hun kinderen in hun eerste jaar naar Texas Relays gaan: ze zullen nooit meer hetzelfde zijn. Je moet je kwalificeren voor de Texas relays. UT zal de namen posten van wie het gemaakt heeft. En als ze eenmaal gaan, zullen ze de beste van de staat zien. En als ze terugkomen, willen ze echt hard gaan. Omdat ze terug moeten naar Texas Relays.

Richardson maakte haar naam bij die gelegenheden waar. Voordat ze de wereld shockeerde met de race van haar leven op de wereldkampioenschappen van 2023, voordat ze een nationale ster werd bij LSU door het nationale kampioenschap op de 100 meter en de felbegeerde Bowerman Award te winnen, was ze een must-watch in Noord-Texas. Waar de zomerbijeenkomsten bomvol zijn en de middelbare schoolbijeenkomsten de intensiteit van decennialange rivaliteit met zich meedragen.

Studenten oefenen in het John E. Kincaide Stadion van Carter High in Dallas, Texas, waar Sha’Carri Richardson ooit haar beroep uitoefende. (Aric Becker / AFP via Getty Images)

Op de middelbare school won ze de 200 meter op de Dallas Independent Schools Invitational met drie seconden voorsprong. Ze was eerstejaars op de Leon Hayes Relay toen ze in 2015 12,00 seconden klokte op de 100 meter in het John Kincaide Stadium in Dallas. De tweede plaats was 12,80 seconden.

Als tweedejaars won ze de 4A-staatstitel in de 100 voor Carter en werd ze tweede in de 200. Ze verdedigde haar 100-titel als junior en won het staatskampioenschap in de 200.

Richardson beëindigde haar middelbare schoolcarrière met nog een staatskampioenschap in beide. Haar tijd van 11,12 seconden op de 100 versloeg het nationale record (11,14) van Marion Jones 26 jaar eerder, hoewel Richardsons tijd door de wind werd ondersteund. Haar tijd op de 200 meter in 2018 was de op een na beste van het land en zorgde voor een record in de staat Texas. Richardson had fans, klasgenoten en ontmoetingsfunctionarissen die om foto’s en handtekeningen vroegen.

Richardson is al lang een show om naar te kijken.

‘Eén keer’, zei DeHorney, die alle vier jaar tegen Richardson coachte, ‘kan ik me niet herinneren of het een staatswedstrijd of een Texas relay was, maar ze stopte minstens tien meter van de lijn. En liep nog steeds 11.4. Blies me van m’n sokken. De laatste zeven tot tien meter liep ze op de hielen. Nog steeds 11.4. Nog nooit zoiets gezien.”

Haar swag kwam niet uit het niets. Ze absorbeerde het. Van haar volk. Uit haar buurt. Uit de spoorgrond waaruit ze is ontsproten.

Haar specifieke afdeling, Oak Cliff, heeft een aantal van dezelfde problemen doorstaan ​​die in de binnenstad van het hele land voorkomen. Opgegroeid door haar grootmoeder, Betty Harp, is Richardsons leven beïnvloed door veel van de problemen die vaak voorkomen in armoede.

“Het is een behoorlijk lastig gebied. Je moet het bij het rechte eind hebben,’ zei Michael Johnson. “Toen ik opgroeide, was het een redelijk goede buurt. Na mijn vertrek werd het een stuk lastiger. Tegen de tijd dat Sha’Carri langskwam, was het een ruiger gebied. Maar de concurrentie was altijd zwaar. Je moest persoonlijkheid hebben. Je moest vertrouwen hebben. Anders zou je levend opgegeten worden.”

Karakter is de vrucht van de arbeid van de strijd. Degenen die overleven, die gedijen, doen dat omdat ze erin geslaagd zijn immateriële activa uit de tegenspoed te halen.

En op het circuit van Noord-Texas, wanneer de werkethiek samensmelt met talent om grootsheid voort te brengen, krijgt je naam in de mond van de buurt.

‘Heb je ooit van Indya Mayberry gehoord?’ zei DeHorney. ‘Ze gaat naar TCU. Heb je ooit van Nasya Williams gehoord? Ze gaat naar LSU. Royaltee Brown gaat naar Baylor. Christine Mallard is nu bij USC. Ik probeer je te vertellen dat het hier belachelijk is, de hoeveelheid talent.’

Dat geldt ook voor DeHorney’s dochter, Kennedy, een sprinter die met een volledige studiebeurs naar Memphis gaat.

Ze kennen allemaal de naam Sha’Carri Richardson. De volgende generatie heeft affiniteit met de superster ontwikkeld. Ze komt niet alleen van hun bodem en heeft het hoogtepunt bereikt. Maar ze hebben haar in de publieke belangstelling uit de gratie zien vallen en terugveren.

Dat is belangrijk in een gemeenschap van overwinnaars.

“Er bestaat geen twijfel over wie de beste is die ooit uit Dallas is voortgekomen”, zegt Robert DeHorney, al jarenlang coach in de regio. ‘Het is Sha’Carri Richardson.’ (Christian Petersen / Getty Images)

“Ze kijken echt naar haar op”, zegt Vance Johnson, de presentator van Texas Track Dads, die hardlopers uit de regio interviewt tijdens zijn show. “Ze heeft iets aangepast, maar ze heeft nooit veranderd wie de persoon is. Ze is een professional, maar ze is nog steeds Sha’Carri. En hier houden we van specerijen. Maar ze weet ook hoe ze professioneel moet zijn. Ik denk dat dat belangrijk is. Het gaat een lange weg. Deze jonge atleten zien haar.”

Krystan Bright, 18, is een van die jongeren die Richardson ziet. Dat is de reden waarom ze, ook al is ze afgestudeerd aan Cedar Hill High en niet langer met de Blaze meedoet, op deze hete zomerdag nog steeds op dit circuit van Carter High is. Direct naast Kennedy Jackson-Miles werkt Bright aan hindernissen in de dikke hitte van juni.

Bright’s AAU Junior Olympische T-shirt is doorweekt en zit onder haar sportbeha. Haar gezicht glinstert van het zweet. Ze hijgt terwijl ze praat na een herhaling van de eerste twee hindernissen. Ze bereidt zich voor om dit najaar te gaan hardlopen op de universiteit. Tijdens haar allereerste ontmoeting als eerstejaars liep ze de 300 meter horden in een minuut. Ze was zo langzaam dat het team haar afsneed. De omvang van het spoor in Dallas werd bijgebracht. Ze kon zo niet naar buiten gaan. Dus sloot ze zich aan bij de Cedar Hill Blaze en zette zich in voor hindernissen.

Ze heeft net haar senior seizoen afgerond. Ze maakte staat in de 300 en eindigde als zesde in Texas op 42,67 seconden. Ze heeft ook haar schoolrecords op de 100 en 300 horden.

In haar schuilt de veerkracht van Richardson.

“Ze is zo’n inspiratiebron,” zei Bright. “Het geeft veel motivatie om haar verhaal te zien en alles wat ze heeft meegemaakt. Ze is altijd een superster geweest. Bij mij was het een beetje anders. Ik was een underdog. Maar als je eenmaal op dat spoor bent, is het voor iedereen hetzelfde. Je moet produceren. En het is allemaal leuk. Het is al goed. Het is allemaal liefde. Het is gemeenschap.”

GA DIEPER

Sha’Carri Richardson, met nadrukkelijke overwinning bij proeven, nadert Olympische glorie

(Bovenste illustratie: Dan Goldfarb / De Atletiek; foto: Hannah Peters / Getty Images)