White Sox zou recordverlies kunnen verbreken. Hoe moeten de Mets uit 1962 hierover denken?

NEW YORK — Craig Anderson onderbreekt het telefoongesprek. Hij moet zijn aantekeningen halen.

Hij komt terug met een vel papier dat hij al 62 jaar heeft: het dagelijkse optreden van de New York Mets uit 1962.

‘Iemand gaf mij dit aan het einde van het seizoen ’62’, zegt hij. “Ik heb het al die jaren bewaard.”

Het grootboek documenteert de tegenslagen van het meest verliezende team in de honkbalgeschiedenis – een team dat op de drempel staat van nog een nederlaag: zijn plaats in de geschiedenis.

Terwijl er nog negen leden van ’62 in leven zijn, zijn Anderson en collega-werper Jay Hook de enige twee die het hele seizoen bij de Hoofdklasse-club hebben doorgebracht. Weinig mensen kennen de last van de geschiedenis, de last van een schandelijke geschiedenis, zoals Anderson. Het hoogtepunt van het seizoen van de rookie reliever kwam op 12 mei, toen hij de overwinning behaalde in beide wedstrijden van een doubleheader sweep.

Dat zouden de laatste overwinningen zijn die hij ooit in de grote competities zou boeken, en hij vestigde een record door zijn volgende 19 beslissingen te laten vallen. Het bleef 29 jaar bestaan, totdat een andere Met, Anthony Young, het in 1993 verbrak.

“Ik wilde niet dat hij mijn record zou breken. Ik wilde het hem of wie dan ook niet toewensen”, zegt Anderson. “Zo voelde ik me toen en zo voel ik me nu.”

Aan de telefoon vergelijkt hij nu de huidige datum – “de Mets zijn nu aan een verliesreeks van 13 wedstrijden begonnen”, merkt hij op – terwijl hij deze vergelijkt met het huidige record voor de White Sox.

“Ik wil niet dat ze het kapot maken”, zegt hij. “Ik wil dat ze nog minstens twaalf wedstrijden winnen. Ik hoop dat ze dat doen, voor hun bestwil.”

De Mets bezoeken dit weekend de zuidkant van Chicago midden in een play-off-achtervolging. De White Sox komen de serie binnen en jagen op iets groters: geschiedenis.

De Mets uit 1962 vestigden het moderne record voor verliezen in een seizoen met 120. Met nog een even maand te gaan in het seizoen heeft Chicago 104 wedstrijden verloren, drie nederlagen zelfs meer dan het tempo van de ’62 Mets’ voor het seizoen. Het is veruit de meest langdurige uitdaging voor het record van dat team sinds de Detroit Tigers uit 2003 vijf overwinningen nodig hadden in hun laatste zes wedstrijden om dit te vermijden.

De White Sox moeten 12-15 gaan om te voorkomen dat ze het record evenaren. Dat hebben ze sinds mei in een periode van 27 wedstrijden niet meer gedaan. Op dit moment hebben ze 37 van hun afgelopen 41 wedstrijden verloren.

Er zijn niet veel spelers die zich kunnen voorstellen hoe zo’n seizoen voelt. Anderson en Hook zijn twee van hen.

‘Het is verbijsterend als het jou overkomt,’ zei Hook, terwijl zijn nuchtere toon aan de telefoon die keuze van het bijvoeglijk naamwoord logenstrafte, ‘en ik weet zeker dat de White Sox dat nu voelen. Dat wens ik niemand toe. Je houdt er niet van om door het leven te gaan met de gedachte dat je deel uitmaakte van het slechtste team van wat je ook deed.

Om de ’62 Mets te begrijpen, moet je Marv Throneberry begrijpen. Pardon, Prachtig Marv Throneberry.

De Mets namen begin mei Throneberry, een 28-jarige eerste honkman, over van de Orioles voor een later te noemen speler. (Een maand later werd die speler genoemd als Hobie Landrith, die de eerste selectie van New York was geweest in de uitbreidingsdraft. Landrith had tussen de ruil en de aankondiging voor de Mets gespeeld, wat betekende dat de twee spelers voor elkaar ruilden en samen speelden voor een maand.)

Throneberry kreeg zijn ironische naam met een voorliefde voor tegenslagen. Hij heeft de rundowns verprutst. Hij plantte het racen voor de tas. Hij miste het eerste honk – en misschien ook het tweede honk, zo gaat het verhaal – met een driehonkslag. Hij won een boot die hij niet wilde tijdens een wedstrijd die een seizoen lang duurde – niet veel nut voor een boot in het zuidwesten van Tennessee, zei hij – en moest die bij zijn belastingen aangeven.

‘Er gebeuren steeds meer dingen met mij’, zei hij op een gegeven moment.

“Marvelous Marv doet meer dan alleen het eerste honk spelen voor de Mets”, schreef Jimmy Breslin in “Can’t Nobody Here Play This Game?: The Improbable Saga of the New York Mets’ First Year.” “Hij is de Mets.”

Marv Throneberry maakte 17 fouten in 97 wedstrijden op het eerste honk voor de Mets in 1962. (Associated Press)

Throneberry, die zijn gevoel voor humor gedurende dat rampzalige seizoen behield, fungeert als vervanger voor de status van de Mets als lieve verliezers. Ze lieten runs achterwege. Ze speelden de vliegballen verkeerd. Ze stonden bijna één onverdiende run per wedstrijd toe, naast meer dan vijf verdiende runs per wedstrijd. Gemiddeld duurden hun wedstrijden een kwartier langer dan die van alle anderen, waardoor er één gelijkspel werd verklaard omdat de avondklok voorbij was. (“Curfew” werd hier gedicteerd door de vlucht van de Mets terug naar New York vanuit Houston.)

Het punt is dat Anderson en Hook dachten dat het team behoorlijk goed zou kunnen zijn. Een jaar eerder hadden de uitbreiding Angels 70 wedstrijden gewonnen en hadden de Mets een aantal grote namen binnengehaald: Gil Hodges en Roger Craig in het uitbreidingsontwerp, Richie Ashburn in een deal met de Cubs.

“Ik keek naar de selectie en dacht: ‘Man, dat is een behoorlijk dynamische lijst'”, zei Hook, die werd weggeroepen van de regerend wimpelwinnaar in Cincinnati. “Casey Stengel is de manager en hij had veel succes. Ik heb er echt optimistisch naar gekeken. Ik dacht dat we een goed team konden zijn.”

“Ik dacht dat we op zijn minst competitief zouden zijn”, zei Anderson.

De reeks verliezen van negen wedstrijden aan het begin van het seizoen onderdrukte dat optimisme. Toen een 9-3-score gedurende twee weken in mei het dreigde te herstellen, reageerden de Mets door die 17 op rij te verliezen.

“Dat was het moment waarop ik begon te denken dat we misschien wat problemen hadden”, zei Anderson.

Eén speler zei na het seizoen tegen Breslin: ‘Veertig wedstrijden is ongeveer het enige dat we kunnen winnen. We speelden tenslotte tegen teams die dat wel hadden gedaan alle hoofdklassers op hen.”

De Mets waren nog steeds geliefd. Ze trokken bijna een miljoen fans naar de Polo Grounds en eindigden midden in de competitie – meer dan de Red Sox- en Phillies-teams rond de .500.

“De fans van New York zijn echte honkbalfans”, zei Anderson. “Ik zal niet zeggen dat ze ons hebben vergeven, maar ze hebben ons nooit opgegeven.”

‘Zie je,’ schreef Breslin over de genegenheid van de stad voor het team, ‘de Mets zijn verliezers, net als bijna iedereen in het leven. Dit is een team voor de taxichauffeur die wordt opgehouden en de man die een promotie misloopt omdat hij zichzelf niet voldoende heeft gemanoeuvreerd om met de baas te lunchen. Het is het team voor iedere man die ‘s ochtends zijn bed uit moet en voor weinig geld aan de slag moet in een baan die hij niet leuk vindt. En het is het team voor elke vrouw die tien jaar later opkijkt en haar man in een T-shirt ziet eten en zich afvraagt ​​hoe ze zich in vredesnaam door deze man heeft laten overhalen om te trouwen. De Yankees? Wie doet het goed genoeg om voor hen te pleiten, Laurance Rockefeller?”

Het is dan ook geen verrassing dat een bepaald gevoel veel wordt geuit door degenen die in de geschiedenis van de Mets hebben geïnvesteerd.

De White Sox van 2024 zijn het niet waard om het record van de Mets te verbreken.

De Mets hadden geen andere keuze dan slecht te zijn. Door strengere regels in het uitbreidingsontwerp – omdat de uitbreidingsteams van de AL in 1961 het beter hadden gedaan – had New York weinig te kiezen. De amateurdraft bestond nog niet, laat staan ​​free agency. De Mets moesten bouwen door middel van scouting en handel. De White Sox daarentegen zijn drie jaar verwijderd van opeenvolgende playoff-optredens die een periode van aanhoudende strijd zouden moeten inluiden. Sindsdien is alles ingestort.

Evan Roberts is de drivetime cohost voor WFAN en auteur van “My Mets Bible: Scoring 30 Years of Baseball Fandom.”

“Het is niet een kwestie van leven en dood, MAAR ik heb liever dat ze het niet verbreken”, zei hij via een direct message. “Ik ben opgegroeid met legendarische verhalen over hoe slecht en hilarisch de Mets uit 1962 waren, en ik zou idealiter niet willen dat een team de 120 verliezen passeert.”

Devin Gordon is de auteur van ‘So Many Ways to Lose: The Amazing True Story of the New York Mets – the Best Worst Team in Sports.’

“Ik veronderstel dat ik het gevoel zou moeten hebben dat het een soort albatros om de nek van de franchise is en dat ik opgelucht zou moeten zijn bij het vooruitzicht dat het eindelijk wordt opgeheven. Maar dat doe ik niet”, schreef hij in een e-mail. “Dat team was op zijn eigen unieke manier een verhalenboekteam, en ik vind het leuk dat het in de geschiedenis is verankerd. Het is ook de perfecte verhalende boekensteun voor wat er zeven jaar later gebeurde met de overwinning in de World Series in 1969. Het maakt voor ons deel uit van een veel groter, meer filmisch verhaal op een manier die een willekeurig catastrofaal seizoen van een ander team nooit zal zijn.”

Het kampioenschap van de Mets in 1969 heeft met terugwerkende kracht ook dat team uit ’62 naar een hoger niveau getild.

“Om zeven jaar later een wereldkampioenschap te hebben gewonnen, biedt de perfecte boekensteun met de historische nutteloosheid”, zei Mets-omroep Howie Rose, die acht jaar oud was en naar het debuutseizoen van de Mets keek. “Het hangt allemaal met elkaar samen. Het maakt allemaal deel uit van het erfgoed. ’69 is zoeter vanwege ’62. Het is gewoon een mooi staaltje perverse symmetrie.”

“Dat we nooit boven de negende plaats zijn geëindigd en alles in 1969 hebben gewonnen, is een zeer heroïsch en geruststellend verhaal voor Mets-fans”, aldus Gary Cohen, de televisiezender van New York. “Het breken van dat record door de White Sox zou daar niets aan veranderen. Ik wil echter niet dat iemand 121 games verliest, want dat is verschrikkelijk voor hun franchise.”

Dave Bagdade schreef “A Year in Mudville: The Full Story of Casey Stengel and the Original Mets” over de ’62 Mets. Hij is toevallig ook een levenslange White Sox-fan.

“Ik wil niet dat hun record wordt overschaduwd”, schreef Bagdade in een e-mail. “Ik hou van het idee dat ze het slechtste honkbalteam van de moderne tijd waren, maar dat ze verloren met persoonlijkheid en humor en dat ze ondanks (of mogelijk dankzij) hun staat van dienst een van de meest geliefde teams van elk tijdperk blijven. De ’24 Sox zijn slechts een stomende stapel honkbalonbekwaamheid. Ze verliezen niet met persoonlijkheid en humor. Ze verliezen gewoon. Ik wil niet dat iets van dit Sox-team wordt verankerd in honkbal-onsterfelijkheid.’

In reactie op een informele opiniepeiling op X, die duidelijk jonger uitvalt, wilden ongeveer drie op de vier Mets-fans dat de White Sox het record zouden breken. Jongere fans zijn weinig trots op 120 verliezen.

Vooruitkijkend naar dit weekend ben ik benieuwd: wil jij als Mets-fan dat de White Sox het record van het team uit ’62 voor de meeste verliezen in een seizoen verbreken?

— Tim Britton (@TimBritton) 28 augustus 2024

Greg Prince, die de populaire blog ‘Faith and Fear in Flushing’ schrijft en vier boeken over de Mets heeft geschreven, is het uiteindelijk met de meerderheid eens.

“Ik ben gecharmeerd van alles wat er in mijn hele root-leven bij het creëren van 40-120 is gestoken”, schreef Prince in een e-mail. “De legende van de club uit 1962 zal voortbestaan, ongeacht wie het record heeft. Dat gezegd hebbende, ja, laat iemand anders meer verliezen dan mijn team. Plus, weet je, geschiedenis. Iemand die zo’n punt zet terwijl wij hier zijn om er getuige van te zijn, is de moeite waard als een dozijn Danny Jansens het opneemt tegen nog een dozijn Danny Jansens.’

Jay Hook, hier afgebeeld op 2 juni 1962, herinnert zich dat hij naar de selectie keek en dacht: “Man, dat is een behoorlijk dynamische lijst.” (Harry Harris / Associated Press)

Er is nog een reden waarom Hook en Anderson niet willen dat het record wordt verbroken. Spelen voor de Mets uit 1962 is een belangrijk onderdeel van hun persoonlijke erfenis in het honkbal.

Hook boekte de eerste overwinning in de geschiedenis van Mets; er staat een bal prominent tentoongesteld op Citi Field met zijn naam erop geschreven in grote letters. Anderson ondertekent bijna al zijn handtekeningen met ‘Original Met’.

‘Als je me dit halverwege de jaren zestig had gevraagd, zou ik hebben gezegd dat ik zo blij was dat ik er een einde aan maakte en daar weg kon’, zei Anderson. “Maar nu na 62 jaar…”

Hook dacht terug aan de Old Timers’ Day die de Mets in 2022 hielden. De club had hem gevraagd of hij wilde gooien, en de toen 85-jarige stelde in plaats daarvan een eerste worp voor. Hij trainde wekenlang om in vorm te komen, en vuurde vervolgens, in het bijzijn van meer dan twintig leden van zijn familie, het meteen af ​​op Mike Piazza.

“Ze hadden het beste weekend toen ze naar New York gingen en op Citi Field waren”, zei hij over zijn familie. “Ik heb meer publiciteit gehad omdat ik in dat team zat. Dat is overleefd.”

Het zal overleven, zelfs als de White Sox er niet in slagen twaalf wedstrijden te winnen in de laatste maand van het seizoen. Als de Mets uit ’62 hun lang gekoesterde voetstuk in de sport afstaan, is hun erfenis, die elk jaar met meer genegenheid groeit, veilig.

“Met het verstrijken van de tijd is het steeds moeilijker geworden om nauwkeurig weer te geven wie en wat die Mets waren en wat ze vertegenwoordigden,” zei Rose. “Voor degenen die nog niet oud waren toen de Mets ontstonden, konden ze onmogelijk begrijpen wat hun impact was, niet alleen op honkbalfans in New York, maar in het hele land.”

(Bovenste foto van de Polo Grounds op 20 juni 1962: Associated Press-bestand)